Pierwszy dzień w Londynie, faceci:)

Dzisiaj trochę o moim pierwszym dniu w Londynie:

1. Przyleciałam do Londynu 8 września, 9 września zaczynał sie international week- spotkania i wycieczki dla osób spoza Anglii rozpoczynające studia- wycieczka do Brighton, impreza w klubie, na statku płynąć Tamizą, spotkanie z winem i jedzeniem NA UCZELNI, ogólnie pozytywnie spędzone dni. Z lotniska odebrał mnie Brian- mąż dobrej znajomej mojego dziadka Marzeny, którzy tutaj w Londynie nade mną czuwają, zabierają na obiadki, do kina i zawsze są:)
Jako, że leciałam lotem o 6.00 z Katowic, a pochodzę z Kielc, tak po przylocie po prostu padałam z nóg. Z wielką walizką, do której oderwali mi rączkę do trzymania na lotnisku (po przylocie niestety nie miałam już za co złapać;)), dotachałam się jakoś dzielnie. W domu czekało już na mnie śniadanko, pokój na najbliższe 3 dni i cały plan zajęć:) Oczywiście obejmujący spanie po locie. Pogoda była typowo angielska- ciepło aczkolwiek szaro, buro i ponuro, do tego deszczowo. Usnęłam szybciutko i ok godziny 13 zaczęliśmy trochę jeździć- zobaczyć uniwerek, kupić poduszkę, kołdrę a na końcu na obiad do tej oto restauracji:

Churchill's Arms

Notting Hill

Uwierzcie, że kwiaty na zewnatrz jak i w środku robią ogromne wrażenie:))

Ogólnie pierwszego dnia emocje są spore, człowiek się przygląda zza szyb swojemu nowego miejscu zamieszkania i do końca w to wszystko nie wierzy. Wszystko wydaje się inne, budownictwo, jedzenie, dla mnie nawet zapachy były inne. Ale jest to wszystko w pewnym sensie bardzo ekscytujące na pewno dla osób, które lubią poznawać nowe miejsca- czyli na pewno dla mnie. Ja na pogodę nie trafiłam, ale w ciągu następnych dni pozwiedzałam trochę muzeów i spędziłam resztę czasu na uczelni:)

2. Gdzie Ci mężczyźni.....

                

Ohh nie chcę tu nikogo zniechęcać, ale skoro zainteresowanie jest to opiszę to co udało mi się zauważyć, czego udało mi się doswiadczyć, usłyszeć czy wywnioskować.

Pierwsza sprawa- łatwo nie jest. Londyn to ogromne miasto, gdzie każdy goni, biegnie, nie ma chwili na zatrzymanie się. Mężczyźni chyba w tym mieście dorastają później. Tzw. wieczni chłopcy. Bawią się, nie szukają związków- przynajmniej większość z nich, szczególnie tych z dobrą pracą, którzy na związki i rodziny "jeszcze mają czas". Co jest fajne to to, że można spotkać wiele inteligentnych osób, posłuchać ich historii życia, zmotywować się do działania itd. Jeśli chodzi o studentów- ja na swoim roku na 90 osób mam max 10 chłopaków, w tym połowa o kolorze skóry odbiegającym od naszego. Wiadomo, że na pewno można spotkać kogos poważnie myślacego, romantyka itd, ale NAM- mówię tu o całej społeczności mojego mieszkanka się to nie udało. Albo się bawią, albo są nudziarzami i wiecznymi naukowcami, którzy każdy wolny czas spędziliby w mieszkaniu mieszkając w tak interesującym mieście jak Londyn i mają 20kilka lat, albo rozbieżność charakterów, językowa, kulturowa :D Ogólnie u nas w mieszkaniu chcemy wiele zapłacić za mapę z zaznaczonym miejscem gdzie normalni, kulturalni mężczyźni w tym mieście przebywają:))

W każdym razie jeśli chodzi o chłopaków, bywa zabawnie :) 

3. A teraz podsumowanie życia w Londynie przez ostatnie dwa tygodnie:

a) ostatni post pisałam wychodząć z domu z Iren i Marysią:

Po wypiciu paru drinków, których ceny nawet nie chcecie znać, bo nas załamała, udałyśmy się do drugiego klubu, aby powrócić ostatecznie ok 3-4 nad ranem do domu:)) Bardzo miły wieczór i noc, szczególnie pozdrawiam Marysię, z którą pijemy kawkę przynajmniej raz w tygodniu i debatujemy nad naszym ciężkim finansowym losem! :)

b)  Impreza urodzinowa w Roadhouse- to już chyba dłużej niż dwa tygodnie, ale zabawa była świetna. Klub, w którym gra zespół na ŻYWO muzykę alternatywną i rockową!! na przemian z muzyką klubową. Nie pijać alkoholu i wracając do domu o 6 rano uważam noc za jedną z lepszych, wytańczyłam się za wszystkie czasy! 

c) Niedzielny obiad z grupą Polish Friends

 Ja się spóźniłam więc na zdjęciu mnie nie ma, było 37 OSÓB! Rekord, a na następny zapisało się 46! Wszystko chyba za sprawą artykułu w gazecie, który opisuje nasze spotkania. Zainteresowanie jest ogromne, a miejsc, które przyjmą taką ilość osób i serwują polskie jedzenie- niewiele. Tak więc nie wiemy ile jeszcze nasze obiady potrwają. Ale na ich miejsce na pewno pojawi się coś innego.

W między czasie uczyłam się, pracowałam, chodziłam na kawkę i czas mija:)

A w kwietniu znów Witaj Polsko!:)

Co jeszcze chcielibyście przeczytać na blogu? Powoli znów mam pustkę w głowie...:(